unfoldingWord 08 - Худо Юсуфни ва унинг оиласини қутқаради

Орадан кўп йиллар ўтиб, Ёқуб кексаяди, унинг фарзандлари эса улғаяди. Бир куни Ёқуб ўзининг севикли фарзанди Юсуфни катта акаларини йўқлаш учун юборади.

Юсуфнинг акалари уни ёмон кўрардилар, чунки отаси уни бошқа ўғилларидан кўра кўпроқ яхши кўрарди, бунинг устига Юсуф тушларида ўзини акаларидан устун бўлганини кўрарди. Юсуф акаларининг олдига келганида, улар укасини тутиб олиб, қўл сотувчиларига сотиб юборишди.

Уйга қайтишдан аввал, акалари Юсуфнинг кийимларини йиртиб, унга эчкининг қонини суркадилар. Кейин Ёқуб Юсуфни ёввойи хайвон ғажиб кетди деб ўйлаши учун, бу кийимларни отасига қўрсатдилар. Ёқуб унинг севимли ўғли ҳалоқ бўлганидан ғамга ботди.

Қул сотувчилари Юсуфни Мисрга олиб кетдилар. У даврларда Миср катта ва қудратли давлат бўлиб, Нил дарёси бўйида жойлашган эди. Қул сотувчилари Юсуфни қул сифатида Пўтифар исмли мисрлик бой амалдорга сотдилар. Худо эса Юсуфни баракаларди. У яхши хизматкор бўлиб, хўжайини учун қилган барча ишда муваффақиятга эришарди.

Юсуф Пўтифарнинг хотинига ёқиб қолди. У Юсуфни йўлдан оздиришга ҳаракат қилди, лекин Юсуф Худога қарши гуноҳ қилишдан бош тортди. Пўтифарнинг хотини ғазабланиб, Юсуфни унга шилқимлик қилганида ёлғон айблади. Юсуфни ҳибсга олиб, зиндонга ташладилар. Аммо Юсуф зиндонда ҳам Худога содиқ қоларди ва Худо уни баракаларди.

Орадан икки йил ўтди. Юсуф айбдор бўлмаса-да, ҳамон зиндонда эди. Бир кеча фиръавн (мисрликлар ўз шоҳларини шундай атардилар) уни жуда ташвишга солган иккита туш кўрди. Фиръавннинг маслаҳатчиларидан ҳеч бири унга бу тушларнинг маъносини тушунтира олмади.

Худо Юсуфга тушларнинг таъбирини айтиш қобилиятини берганди. Шунинг учун фиръавн Юсуфни зиндондан келтиришни буюрди. Юсуф бу тушларни таъбир қила олди. У фиръавнга шундай деди: “Худо етти серҳосил йил беради, кейин эса етти йиллик очарчилик келади”.

Юсуф фиръавнда шундай таассурот қолдирдики, у Юсуфни бутун Мисрда ўзидан кейинги иккинчи одам қилиб тайинлади!

Серҳосил етти йил давомида Юсуф Миср шаҳарлари атрофидаги далалардан дон йиғиб, шаҳарларда дон заҳиралари яратди. Дон шунчалик кўп эдики, унинг ҳисобини билиш имконсиз эди. Етти йилик очарчилик бошланганида Юсуф бу донларни халққа сота бошлади ва улар нонга муҳтож бўлмадилар.

Очарчилик нафақат Мисрда, балки Ёқуб ва унинг оиласи яшаётган Канъонда ҳам шавқатсиз эди.

Ёқуб тўнғич ўғилларини Мисрга дон сотиб олиш учун юборди. Улар дон сотиб олиш учун келганларида, Юсуф акаларини кўрди ва таниди. Лекин акалари уни танимадилар.

Юсуф ўз акаларини синаб, улар ўзгарганига амин бўлмоқчи эди. Акалари ўзгарганини тушуниб, уларга шундай деди: “Мен сизларнинг укангиз Юсуфман! Қўрқманглар! Сизлар мени қулликка сотиб ёмон иш қилдингиз, аммо Худо бу ёмонликни яхшиликка ўзгартирди! Мисрга яшагани келинглар. Мен сизларга ва оилаларингизга ғамхўрлик қиламан”.

Юсуфнинг ака-укалари уйга қайтганларида, Юсуфнинг тириклиги ҳақида оталари Ёқубга сўзлаб бердилар. Ёқуб ғоят бахтиёр эди.

Жуда кексайган бўлса ҳам, Ёқуб бутун оиласи билан Мисрга кўчиб борди, ва улар у ерга жойлашдилар. Вафотидан олдин Ёқуб ҳар бир ўғлини дуо қилди.

Худонинг Иброҳимга берган аҳд ваъдалари Исҳоққа ўтди, ундан сўнг Ёқубга, ундан кейин эса Ёқубнинг ўн икки ўғлига ва уларнинг оилаларига ўтди. Ўн икки ўғилнинг авлодлари Исроилнинг ўн икки қабиласи бўлдилар.